Loslaten

In de zomer van 2022 was ik in Frankrijk bij het riviertje ‘La Drobie’. Prachtige, bergachtige omgeving waar het riviertje zich met vele watervallen en poeltjes een weg zoekt naar de zee. Het is een levensweg op zichzelf.

In die poeltjes leeft van alles. Beestjes die zich op en rond het wateroppervlak begeven maar ook visjes. En die visjes vond ik het meest interessant. Ooit gaan ze vanuit het ene poeltje ‘over de rand’ met de waterval mee naar de volgende poel. En dan kunnen ze niet meer terug. En waarschijnlijk blijven ze daar dan weer een poosje tot ze een nieuwe stap maken richting de zee.

Waarschijnlijk hebben die vissen geen bewust idee dat ze op weg zijn naar de zee. Laat staan of ze er enige notie van hebben of ze het wel gaan halen. Ik ben ook op weg naar de zee, heel bewust en ik ga het vrijwel zeker ook wel halen. En ik ga er vanuit dat als ik daar ben aangekomen en een tijdje heb verbleven ik ook vrij gemakkelijk weer terug kan. Mijn route is geen ‘way of no return’. Maar ik laat wel het een en ander los.

Het eerste wat ik loslaat voor deze reis is het idee van financiële zekerheid. Ik ben al jaren gewend aan een goed en min of meer stabiel inkomen. Dat is ook een reden dat ik mijn reis nu kan gaan ondernemen en daardoor zowat de rest van het jaar niet werk. Maar dan heb ik wel geen inkomen meer. Best wel spannend. De afgelopen maanden heb ik diverse keren zitten rekenen hoe, wat en of. Om echt álles los te laten (ik heb gespeeld met de gedachte om huis, auto en andere bezittingen allemaal te verkopen) blijf ik toch niet lang genoeg weg, heb ik bedacht. Dat maakt de financiële uitdaging groter, want veel kosten lopen ‘thuis’ door, terwijl ik zelf onderweg ben. “Iedereen die zich een leven in Nederland kan veroorloven, kan ook een wereldreis betalen.” Dat schrijven Ruth Gerritse en Mark van ’t Woud*. Om daar aan toe te voegen dat allebei tegelijkertíjd voor velen onmogelijk is. Nou, ik ben één van die velen. Op tijd weer naar huis, dus…

Behalve de financiële consequenties brengt het stoppen met werk en het starten van een reis ook andere aspecten van loslaten. Er valt best wel wat structuur weg. En ik heb het vermoeden dat ik nog niet een compleet overzicht heb van wat dat precies gaat betekenen. Het gaat vast verder dan een poosje niet de wekker zetten (althans niet voor werk, wél voor het getij natuurlijk…) en de vraag of ik de Formule 1 dit jaar wel of niet zal volgen.

Wat ik ook lees in al die boeken met mooie reisverhalen die ik in mijn boekenkast heb, is dat je echt een ander beeld van de wereld, agenda’s en interactie met anderen krijgt tijdens zo’n reis. Met bijbehorende ontwenningsverschijnselen zoals ergernis over niet nagekomen tijdsafspraken door anderen bijvoorbeeld. Maar goed, dat zijn verhalen van mensen die doorgaans écht een wereldreis hebben gemaakt. Ik blijf natuurlijk in Noordwest-Europa waar de cultuurverschillen met wat ik gewend ben in Nederland gering zullen zijn. En daarmee ook het effect. Denk ik.

Maar dan, het loslaten van de mensen die je liefhebt. Het zou een eitje voor me moeten zijn. Mensen die me kennen weten dat ik nogal een ‘einzelgänger’ ben. Hechte vriendschappen heb ik maar in zeer beperkte mate en contacten met mij verwateren al gauw als je een beetje buiten beeld raakt. En mijn zus denkt als ik haar bel dat ik een probleem in de liefde heb. Want dán – en alleen dan – sta ik direct bij haar op de stoep. Sorry zus….

Maar zelfs ik heb een groepje mensen om me heen waarbij loslaten extra veel pijn en moeite kost. Natuurlijk worden mijn zonen steeds groter en zelfstandiger. Maar wat zal ik ze missen. Ook al zullen ze zo vaak aan boord mogen komen als ze willen. Met de boot voel je je al gauw ver weg, maar met auto, trein of vliegtuig ben ik toch zeer onder handbereik. De beperking zal liggen in hun schoolverplichtingen, waarschijnlijk.

En zelf ben ik zoon van papa en mama. Zullen zij me net zo missen als ik mijn kinderen? Ik hoop het maar van niet. Ook bij mijn ouders loop ik de deur niet plat maar ik ga ze wel missen. Mijn lieve moeder en mijn superhandige vader die alle technische problemen kan fixen waar ik geen oplossing meer voor zie.

En – last but not least – mijn fantastische Marleen. Die mij inspireerde om deze reis nu toch echt eens te gaan maken en me in alles steunt. En Marleen en ik lopen wél de deur bij elkaar plat dus dat gemis wordt heel regelmatig voelbaar. Gelukkig komt ze al gauw voor een paar weken aan boord. Het afscheid begin april is daarmee te overzien. Het gemis is de prijs die je betaalt voor de liefde. En hoe groter de liefde, des te hoger de prijs. In een eigen blog beschreef Marleen al veel mooier dan ik kan wat liefde voor ons betekent en hoe deze reis daar in past.

In het kader van nog even vasthouden voordat we loslaten zijn we nét terug van een weekendje samen weg. De jongens, Marleen en ik. Even op en neer naar Newcastle. Deze keer met de veerboot. Die zee moet wel een rol blijven spelen!

En dan over twee weken naar zee op eigen kiel. Ik ben wel benieuwd naar hoe ik terugkom. Sommigen zal ik dan vastpakken om schijnbaar nooit meer los te laten. Andere zaken zullen misschien veel minder belangrijk zijn dán, dan nu. Misschien blijkt terugkeren voor mij wel net zo moeilijk als voor die visjes in La Drobie.

_{*Gerritse, Ruth en Mark van ’t Woud, Aarden op zout, De Alk en Heijen watersport, 2009}