Zet koers naar een unieke herinnering
Nu De Reis is volbracht, ga ik er nog één keer over schrijven. Een kleine terugblik in herinneringen, cijfers en andere wetenswaardigheden.
Misschien wel meer voor mijzelf dan voor mijn gewaardeerde lezers. Om alles even op een rijtje te zetten, een plaats te geven. En ook een beetje afscheid nemen van een bijzondere periode in mijn leven. Met veel dankbaarheid overigens. Niet heel vaak komen dromen écht uit…
Vrijdag 29 september om 14:00u draai ik vanaf de Westerschelde de voorhaven in van sluis Vlissingen. Ik heb een fantastische zeiltocht vanaf Oostende achter de rug en de sluis staat open en de lichten op groen.
Op de kade zie ik een persoon staan. Ik wéét dat het Marleen is maar ik zie het ook. Aan haar houding en naarmate ik dichterbij kom aan alles wat ik van haar ken. Ik ben druk met stootwillen ophangen en landvasten klaarleggen en voordat ik het weet lig ik in de sluis. Stoer klimt Marleen langs de sluistrap aan boord en samen varen we naar Middelburg. En daar overvalt het me echt. Ik ben weer thuis. De Reis is volbracht.
Dolblij ben ik als ik Thijs en mijn vader in de rij zie opdoemen op St. Pancras International Station in London! Ik heb mijn vader sinds eind maart niet meer gezien en Thijs zag ik voor het laatst op Norderney, half april…
Een lekker dikke knuffel en dan lopen we met zijn drieën naar ‘The Tube’. Vanaf het aangrenzende metrostation King’s Cross kunnen we met de Circle Line direct naar Tower Hill, het metrostation dat het dichtst bij de haven ligt.
‘Do one thing every day that scares you’* is een regel uit een songtekst vol goede raad waar ik me erg in kan vinden. Die ene regel, maar eigenlijk de gehele tekst. Deze reis leef ik soms die regel. Al vaker schreef ik over de spanning die ik kan voelen voor de aanvang van een zeildag.
Mijn laatste dagen op de Solent slijt ik in een jachthaven bij Portsmouth. Ik wil verder richting London maar de wind zit tegen. Die blaast een paar dagen uit het oosten. Vanaf maandag gaat ie echter uit het westen waaien en stevig ook. Dán ga ik weg.
Eigenlijk wist ik het al een weekje eerder maar als ik in Newlyn lig durf ik het pas echt toe te geven aan mezelf: de laatste fase van De Reis is aangebroken. En ik vind het prima. Thuis begint te trekken en ik kijk er naar uit om Marleen, de jongens en andere geliefden weer vaker te zien. Bovendien moet ik het nieuwe huis van mijn zus nog bewonderen!
Newlyn is de haven die het dichtst bij Land’s End ligt in het uiterste zuidwesten van Engeland. Vanaf daar kan ik alle kanten op: de Scilly eilanden, de Kanaal Eilanden en Franse kust en verder oostwaarts langs de Engelse zuidkust. En ik kies voor dat laatste.
In mijn werk ben ik vaak bezig met kleine stappen die uiteindelijk een grote stap mogelijk maken: bij persoonlijke coaching, bij de begeleiding van Agile transformaties en trainen van Scrumteams en ook bij Lean Six Sigma projecten.
Nu doe ik het andersom. Ik kies er voor om een aantal grote stappen te zetten zodat ik straks in staat ben om in kleine stapjes verder te gaan. En de eerste grote stap is 80 zeemijl van Isle of Man naar Ierland, omgeving Dublin.
King Charles III is er geen koning maar ‘Lord of Mann’. Sunak is er niet de minister-president. Ze betalen er met de Manx Pound en hebben hun eigen belastingregels en wet- en regelgeving. Isle of Man, een onafhankelijk ‘Brits’ pareltje in de Ierse Zee dat ik maar al te graag wil bezoeken.
Misschien is het eiland wel het meest bekend van de Isle of Man TT. De motorraces die al meer dan honderd jaar worden gehouden op dit eiland waar buiten de dorpen en steden geen snelheidslimieten gelden. En sommigen weten dat het eiland ook het oudste parlement ter wereld huisvest en dat er een civiel-technisch wonder staat: the Great Laxey Wheel.
Het is maandagochtend en Marleen zegt door de telefoon tegen mij: ‘Ik hoor aan de manier waarop je praat dat het nog niet helemaal klaar is.’ Wat kent ze me toch goed en ze heeft gelijk. Ik heb haar zojuist verteld dat ik de schade onderling ga regelen met de tegenpartij en dat het allemaal weer goed is.
Maar het ís nog niet goed, maar het komt wel goed. Voor nu staan Ruben en ik echter nog een beetje bedremmeld te kijken naar de meter lange en diepe kras op Kendu. Dwars door de gelcoat heen tot in de glasvezels toe.
‘The Great Glen’ is een breuk die van het noordoosten naar het zuidwesten loopt, dwars door Schotland heen. Aan beide zijden van de breuk heb je zicht op de hooglanden van Schotland en in de breuk liggen drie ‘lochs’. Dat zijn grote meren en het meest tot de verbeelding sprekende is natuurlijk Loch Ness. Het tot meer dan 200 meter diepe meer dat het onderkomen zou zijn van Nessie, het monster van Loch Ness.
Ík ben vooral blij dat 200 jaar geleden de lochs met handgegraven kanalen zijn verbonden aan elkaar zodat er een waterweg – het Caledonisch Kanaal – ontstond die wij nu kunnen bevaren. En dat is precies wat ik de komende week ga doen. En dat doe ik niet alleen, want in Inverness stapt zoon Ruben aan boord!
Van 13 tot 19 augustus bevoer ik met Ruben het Caledonisch Kanaal. De blog over die tocht volgt zondag 27 augustus. Gewoon om 9:00 ‘s ochtends zoals je gewend bent.
Maar als tussendoortje bij deze alvast de fotocollage die ik maakte. Ik kan er erg van genieten. Ik hoop jij ook!