Laatste fase

Eigenlijk wist ik het al een weekje eerder maar als ik in Newlyn lig durf ik het pas echt toe te geven aan mezelf: de laatste fase van De Reis is aangebroken. En ik vind het prima. Thuis begint te trekken en ik kijk er naar uit om Marleen, de jongens en andere geliefden weer vaker te zien. Bovendien moet ik het nieuwe huis van mijn zus nog bewonderen!

Newlyn is de haven die het dichtst bij Land’s End ligt in het uiterste zuidwesten van Engeland. Vanaf daar kan ik alle kanten op: de Scilly eilanden, de Kanaal Eilanden en Franse kust en verder oostwaarts langs de Engelse zuidkust. En ik kies voor dat laatste.

Toen ik me via de marifoon bij de havenmeester in Newlyn meldde was de eerste vraag: ‘Are there any pets or other animals on board?’ En ik antwoordde: ‘No, not even a wife.’ Ik was direct welkom. Hoe klein Newlyn ook is, het is de grootste visserijhaven van Engeland en er gelden strenge regels over wat er aan land gebracht mag worden. Gelukkig vorm ik geen risico en kan ik aanmeren aan een van de voor jachten bedoelde plekken. Het overgrote deel van deze haven is echter gereserveerd voor vissersschepen en het is een komen en gaan daarvan.

Als ik aankom dinsdagochtend heb ik een van de laatste plekken. Er liggen veel jachten op stootgaren die stuk voor stuk naar de Scilly eilanden gaan. Ze hebben het (te) stevige weer waar ik mee binnenkwam afgewacht en gaan nu profiteren van de werkelijk sublieme omstandigheden om deze afgelegen eilandengroep te bezoeken. Er wordt een gematigde oostenwind voorspeld en dan twee dagen windstilte. Ideale omstandigheden om de onbeschutte wateren van St. Mary’s of een van de andere Scilly eilanden te bezoeken. Ik weet zeker dat ik straks in de winter, als ik weer thuis ben, nog eens zal nadenken waarom ik die kans ook niet gegrepen heb. Maar ik heb de keuze gemaakt dat ik stappen richting thuis wil maken. En daar ben ik nu tevreden over.

Echt álle jachten gaan weg in de loop van de ochtend en ik blijf alleen achter. Heerlijk vind ik dat, die rust om me heen. Later komt het jonge stel Tina en Arvid binnen met hun zeiljacht Vanja. Ze hebben er ongeveer dezelfde reis opzitten als ik. Zij gaan verder via de Kanaaleilanden en Franse kust. Ik bewonder hen erom dat ze ook de Faeröer Eilanden hebben bezocht. Zij bewonderen mij omdat ik het grotendeels single-handed heb gedaan.

De windstilte die voor de Scilly eilanden zo fijn zal zijn, zorgt ervoor dat ik uiteindelijk van Newlyn naar Fowey motor. En dat ook nog eens met dikke mist. Ik had gehoopt de vuurtoren van Lizard Point mooi op de foto te kunnen zetten maar ik zie helemaal niets.

In Fowey lig ik een nacht aan een meerboei. Het is daar lekker Engels en best uitnodigend om langer te blijven. Maar ik moet kiezen tussen de volgende dag verder zónder wind, of nog een dag langer wachten en dan met tegenwind verder naar Dartmouth. Ik kies voor het eerste. Dan kan ik met de tegenwind in het mooie Dartmouth verblijven en dan later met voorspelde gunstige wind naar Portland zeilen.

Net als van Newlyn naar Fowey, is het 50 mijl van Fowey naar Dartmouth. Het is een beetje een saaie motortocht maar gelukkig zijn er af en toe dolfijnen in de buurt om de boel een beetje op te fleuren. Echt elk uur heb ik er wel een paar om de boot en het wordt steeds meer gewoon.

In Nederland is er sprake van een september-hittegolf en ook hier is het heerlijk weer. Ik dartel dan ook halfnaakt over de boot en ook zonder schoenen. En dát is op een dek vol dekbeslag niet zo’n goed idee. Ik stap vanuit de kuip in het gangboord en schop met mijn linkervoet en vooral kleine teen tegen mijn schootlier. Wat doet dát ongelooflijk veel pijn. Ik heb al vaak gedacht bij het stoten van mijn kleine teen dat ie gebroken was. Maar nu weet ik het zeker. En ik weet ook dat het al die vorige keren niet het geval was. De teen en mijn voet worden paars en de kleine teen blijft erg pijnlijk. Ik tape de teen vast aan de teen ernaast en hoop er maar het beste van. Eindelijk kan ik mijn goed voorbereidde verbanddoos gebruiken. Geluksvogel…

In Dartmouth gelden misschien wel de hoogste tarieven in de jachthaven van de hele Engelse zuidkust. Maar aan een ‘island pontoon’ vind ik een mooi plekje voor een redelijk tarief. Hier heb ik dan wel geen vaste verbinding met de wal, maar ik heb wel uitzicht op de stad en het vele bootjesverkeer dat hier de hele dag vaart. Bovendien is de Yacht Taxi op afroep beschikbaar en kost maar GBP 1 per enkele reis. Daarvoor ga ik de rubberboot niet opblazen.

Ik slaap eerst een ochtend uit en denk dan dat ik wel in staat ben om Dartmouth te bezoeken. Paar paracetamols erin en mijn getapete teen in de sandalen. Maar zo gauw de Yacht Taxi mij aan land heeft gezet en ik een paar stappen loop ontwaak ik gauw uit die droom. Lopen is veel te pijnlijk. Ik schiet gauw een paar plaatjes, eet een ijsje op een bankje en strompel door de supermarkt. Dan bel ik de Yacht Taxi om me weer terug te brengen aan boord. Lekker met het been omhoog en alvast wat werken aan deze blog!

De beloofde goede wind meldt zich maandagochtend. Ik wil naar Portland en dat is wederom zo’n 50 mijl verderop en belooft een mooi rak te worden voor de gennaker. Om die te zetten is wel wat extra werk ten opzichte van de gewone rolzeilen. Maar ik weet zeker dat als de tachtig vierkante meters zeil eenmaal staan ik er zeer tevreden over zal zijn en dan 50 mijl kan profiteren van gemakkelijk en vlot zeilen.

Ik bereid de gennaker aan de steiger alvast voor, want dat zie ik op een schommelende boot buitengaats in combinatie met de gebroken teen niet zo zitten… Ik leg de schoten en tacklijn klaar en hijs de slurf waarin de gennaker zit opgeborgen boven in de mast zodat ik alle lijnen ook alvast aan het zeil kan bevestigen. Dan laat ik de hele boel weer zakken door het luik in de voorpiek zodat het netjes opgeborgen ligt maar direct gehesen en gezet kan worden.

Om 8:30 uur vaar ik de haven uit en de omstandigheden zijn zoals gedroomd. Na een halfuurtje ben ik op open zee voor de kust en kan de gennaker omhoog. Ik zeil heerlijk met een lopend windje en op de stuurautomaat naar Portland. De gennaker blijft negen uren lekker staan. Prachtige zeiltocht!

Alhoewel wandelen niet gaat, voel ik me op de boot toch behoorlijk mobiel. En dat is maar goed ook want ik word diverse keren verrast met het bezoek van dolfijnen. En – steeds gewoner of niet – die wil ik toch wel graag op de foto zetten. Omzichtig beweeg ik me over de boot om de plaatjes te kunnen schieten en geniet van de vrolijke en speelse uitstraling van de dolfijnen. Het zijn intelligente dieren en als ze zich op hun zij draaien denk ik dat ze me aan willen kijken. Ik krijg het gevoel dat ze echt contact maken met me. Ik blíjf er van genieten en ik blijf er ook lekker foto’s van plaatsen!

Portland is de eerste bekende haven deze reis sinds Helgoland in april. Vorig jaar was ik hier ook. Toen zeilde ik met de jongens vanuit het oosten hier naartoe en staken we vanaf hier over naar Cherbourg aan de Franse kust. Nu komt ‘de wijze’ echter uit het westen en ben ik op weg naar huis. Inmiddels heb ik afgesproken dat Thijs en mijn vader een weekendje aan boord komen in London en daarom plan ik mijn reis zó, dat ik daar op tijd ben.

In Portland top ik de accu’s af en doe ik mijn beddengoed (eindelijk) weer eens in de was. Wat zal ik vanavond lekker slapen in een fris bed. En dat wil ik dan doen in Poole Harbour. Daar was ik ook vorig jaar met de jongens en hadden we drie rustige nachten aan een meerboei bij Lake Yard Marina. Na maandenlang avontuur en nieuwe plekken ontdekken vind ik het wel fijn om weer naar bekende plaatsen te gaan waar goede herinneringen liggen.

Vanwege het tij verlaat ik de haven van Portland in de loop van de middag en zeil met een heerlijk windje en de stroom in de rug naar Poole.

Ik lig twee dagen aan een meerboei in Poole Harbour en vertrek dan richting de Solent, het Mekka van de zeilsport aan de Engelse zuidkust. Hier vind je talloze yacht clubs met bijbehorende commodores in blauwe blazers met gouden knopen. En héél dure jachthavens waar elk weekend wel een rally, wedstrijd of clubevenement is en de jachten en bemanningen bij elkaar kruipen aan en op de steigers. Met andere woorden: ik heb er helemaal niets mee!

Daarom vaar ik over de – wederom – rimpelloze zee naar Newtown Creek. Dit natuurgebied onder beheer van The National Trust is een oase van rust in deze hectische wateren. Je kunt daar ankeren en volledig beschut een paar dagen doorbrengen of gebruik maken van een van de vele meerboeien die er liggen. Ik plan mijn tocht er naartoe zorgvuldig want in de Solent wil je de stroom niet tegen hebben. In dit geval betekent dat dat ik om 6:30 uur in de mist vertrek uit Poole. Ik ‘vlieg’ met een snelheid van ruim negen knoop de – voor zeilers althans – iconische Needles voorbij aan de uiterste westpunt van Isle of Wight en vind een mooie plek in Newtown Creek aan een meerboei.

In Newtown Creek maak ik een plan voor de komende dagen. Tot en met het weekend is er oostenwind. Maar maandagochtend gaat er een stevige wind waaien vanuit het westen. Prima omstandigheid om dan verder te zeilen richting in oostelijke richting om dan een weekend later in London te zijn!