Volbracht

Vrijdag 29 september om 14:00u draai ik vanaf de Westerschelde de voorhaven in van sluis Vlissingen. Ik heb een fantastische zeiltocht vanaf Oostende achter de rug en de sluis staat open en de lichten op groen.

Op de kade zie ik een persoon staan. Ik wéét dat het Marleen is maar ik zie het ook. Aan haar houding en naarmate ik dichterbij kom aan alles wat ik van haar ken. Ik ben druk met stootwillen ophangen en landvasten klaarleggen en voordat ik het weet lig ik in de sluis. Stoer klimt Marleen langs de sluistrap aan boord en samen varen we naar Middelburg. En daar overvalt het me echt. Ik ben weer thuis. De Reis is volbracht.

De laatste week begint in London. Mijn vader en Thijs gaan maandagochtend van boord en ik maak me klaar voor vertrek uit St. Katharine Docks. Ik ben van plan dezelfde route terug te volgen als via welke ik gekomen ben. Dat betekent de Thames afzakken naar Queenborough en dan de volgende dag naar Ramsgate. Van daaruit kan ik in een dagtocht oversteken naar het vasteland. Duinkerken, Nieuwpoort of Oostende zijn dan logische bestemmingen.

Om London te verlaten moet ik weer door het sluisje. Gewend als ik ben om dat alleen te doen, vaar ik vlot de sluis in, kom precies uit waar ik wil zijn en lig binnen no-time vastgeknoopt. De havenmeester die het schutten begeleidt ziet het met plezier aan en geeft me een compliment. We raken aan de praat over solo-zeilen, mijn boot en hij vertelt over de vele Engelse zeilers die hij het hele jaar door ontvangt en die geen van allen weten hoe ze een sluis in moeten varen. In tegenstelling tot ons Nederlanders komen zij ook zelden een sluis tegen. Ook vertelt hij dat hij mijn boot zo mooi vindt en dat er volgend jaar mei zo’n 25 Hallberg-Rassy’s op bezoek komen. ‘Dat weet ik,’ zeg ik terwijl ik op mijn clubvlaggetje wijs in mijn bakboordwant, ‘dat zijn leden van mijn vereniging!’ Ook vertel ik dat ik er volgend jaar niet bij zal zijn.

Terwijl ik in de sluis lig moet ik nog even langs het havenkantoor om de drie nachten die ik verbleef af te rekenen. Met GPB 9,95 per meter per nacht is St. Katharine Docks verreweg de duurste haven van de hele reis. Groot is dan ook de verrassing als de havenmeester tegen zijn assistente roept: ‘Charge him just one night!’ Wauw, dat is nog eens een korting! Ik neem het in dankbaarheid aan.

Met een lekker zonnetje erbij vaar ik de Thames af. Regelmatig kijk ik om naar de mooie stad die ik verlaat. En als ik langs Greenwich vaar, met de Cutty Sark en Old Royal Naval College, denk ik met plezier terug aan het bezoek dat we daaraan gebracht hebben. Het zelfde gevoel krijg ik bij het passeren van de Thames Barrier…

Ik motor de hele weg naar Queenborough. Maar als ik daar ’s ochtends wakker word aan mijn meerboei staat er een heerlijke wind om naar Ramsgate te zeilen. Ik speel ook even met de gedachte om direct door te zeilen naar het vasteland en dus Het Kanaal over te steken. Maar dan wordt het een heel lange dagtocht en ik doe het liever rustig aan. Dus het wordt Ramsgate waar ik met een heerlijke halve tot ruime wind en de stroom in de rug heen zeil.

Ik laat de Border Force weten dat ik het Verenigd Koninkrijk weer ga verlaten. Vanuit Ramsgate ga ik Het Kanaal oversteken en kies Oostende als mijn bestemming. Duinkerken is het dichtstbij en ook Nieuwpoort is een mogelijkheid, maar gezien de zuidoostelijke wind is Oostende het best bezeild. Bovendien ben ik daar in 2019 voor het laatst geweest terwijl Duinkerken en Nieuwpoort vorig jaar nog bezocht zijn.

Om 7:00u verlaat ik Ramsgate. In eerste instantie is er geen wind en later als de wind komt is ie nog meer oost dan verwacht. Tegenwind dus en even heb ik spijt dat ik gister niet in een keer ben door gezeild. Ik kan gaan kruisen, maar omdat ik ook de drukke scheepvaartroute moet oversteken waarvoor speciale regels gelden – haaks oversteken bijvoorbeeld – kies ik ervoor om te motorzeilen.

Zo’n scheepvaartroute heet een ‘verkeersscheidingsstelsel’ (Scrabble!) en kun je het beste vergelijken met een snelweg. Het bestaat (vanuit Ramsgate gevaren) uit eerst een zuidgaande baan van een mijl of drie breed, dan een ‘middenberm’ van een paar mijl en vervolgens weer een noordgaande baan van een paar mijlen breed. Over het oversteken van scheepvaartroutes wordt vaak heel ingewikkeld gedaan. Maar ik vind dat wel meevallen. Doordat iedereen dezelfde kant opvaart is het erg overzichtelijk en je ziet de enorme schepen van verre aankomen. Bovendien beschik ik over handige elektronische hulpmiddelen zoals AIS. Dit systeem ‘ziet’ andere schepen en ook hun snelheid en koers. Samen met mijn positie, snelheid en koers kan het systeem precies uitrekenen hoe dicht je bij elkaar komt (Closest Point of Approach) en over hoeveel minuten dat is.

Maar ik moet zeggen: zo druk als deze keer heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Op de zuidgaande baan komt een niet aflatende stroom van schepen voorbij en ik moet echt mijn best doen om een gaatje te vinden om over te steken. Normaal zou ik duidelijk uitwijken zodat schepen zien dat ik achter ze langsvaar. Maar als ik dat nu doe kom ik ‘nooit’ aan de overkant. Want dan kom ik weer in de knoei met het volgende schip. Ik hou daarom koers en stuur krap achter het dichtstbijzijnde schip langs. Via de marifoon roep ik het schip op om mijn plannen kenbaar te maken (‘Don’t worry, I will pass you at your stern’) en zij antwoorden dat dat goed is en dat zij dan koers en vaart behouden. Ook Channel VTS, de mensen van de verkeersbegeleiding, luistert mee en vraagt bevestiging of de afspraak goed is gemaakt. Iedereen tevreden en ik kom veilig aan de overkant. Ook hier blijkt communicatie essentieel voor succesvolle samenwerking.

Ik zit nu in de ‘middenberm’ en nader de noordgaande baan. Het contrast kan niet groter zijn met de eerdere situatie. Er vaart helemaal niets dat ook maar bij me in de buurt komt en zorgeloos steek ik over.

Met al dat haaks oversteken ben ik wat zuidelijker uitgekomen en zit zo ongeveer ter hoogte van Duinkerken. Dat zorgt ervoor dat ik nu wat van de wind kan afvallen en ik een mooi bezeilde koers heb naar Oostende. Ook de wind is wat naar het zuiden geruimd. De laatste uren naar Oostende kan ik heerlijk zeilen. De zon komt erbij en ik geniet met volle teugen. Ik sta op de kajuit naast de mast en slaak een soort van oerkreet. Ik denk dat dit voor mijzelf het einde van een prachtige reis markeert…

In Oostende lig ik twee dagen bij de Royal North Sea Yacht Club in het Montgomerydok. Heerlijke plek. En erg leuk is dat Dominik mij komt bezoeken. Dominik ken ik van mijn tocht met de Stad Amsterdam van London naar Oostende in 2018. Ik deelde toen mijn hut met hem en Engelsman Mike. Kort voor mijn reis kwamen we toevallig weer met elkaar in contact en Dominik volgt mij en mijn reis op de voet.

Hij komt speciaal voor mij met de trein van Hasselt (B) naar Oostende en we kletsen bij over leven, reis en boot. Bovendien word ik getrakteerd op een lekkere lunch. Het is een fantastische ontmoeting en ik heb echt het gevoel dat ik een vriend in België heb. Dankjewel Dominik!

Na Oostende rest voor mij de laatste zeiltocht van deze reis. En ik word verwend. Er staat een fantastische zuidwesten wind die later naar het westnoordwesten zal ruimen. Ik vertrek om 9:30u uit het Montgomerydok en heb eerst nog een beetje stroom tegen. Maar als ik de haven van Zeebrugge voorbij ben is het flink opkomend water en word ik zowat de monding van de Westerschelde ingezogen.

Net voorbij Cadzand meld ik me via de marifoon bij ‘Centrale Vlissingen’ en dan ben ik echt in Nederland. De contouren van Vlissingen zie ik al aan de horizon. Het water van de Noordzee ziet er weer vertrouwd zandbruin uit. Ik zie de voorhaven van de sluis en weet dat Marleen daar op me wacht…