Geboortehuis

Deze week staat in het teken van zeilen naar Ellös. Daar staat al meer dan vijftig jaar de Hallberg-Rassy werf waar mijn fijne scheepje in 1991 van stapel liep. Elk jaar organiseert de werf de Hallberg-Rassy Rally ‘Waar iedereen een winnaar is’. Deelname aan dat evenement staat als enige vaste afspraak al vanaf het ontwerp in mijn reisschema.

Een poosje geleden appte mijn moeder: ‘We maakten een nostalgische fietstocht langs jouw geboortehuis!’ Dat huis staat in Heumen, naast de sluis waar mijn vader destijds sluiswachter was. Tussen het huis en de sluis lag een groot grasveld en richting de brug ‘de grote weg’. Ik was nog geen 3 jaar oud maar wist precíes tot waar ik mocht komen. Het gevaar van het water en de weg was mij blijkbaar duidelijk. Wie had toen kunnen weten dat water zo’n passie van me zou worden? Of misschien wel: wat lag het voor de hand!

In Ellös staat dus het geboortehuis van Kendu. Vanaf het eiland Rammen waar ik vorige week eindigde tot aan Ellös is het slechts zo’n 50 mijl zeilen. Ik heb dus alle tijd om die afstand te overbruggen en ik ben van plan dat te gaan doen door de scheren enigszins te verlaten en de route te kiezen tussen het Zweedse vasteland en de twee grote eilanden Tjörn en Orust. Ik heb daarover gelezen dat het een mooi, bosrijk gebied is en ik verwacht daar dan ook diverse mooie ankerplekken te vinden.

Ik knip de totale afstand op in kleine dagtochtjes van tien tot vijftien mijl. Prima, want het waait niet hard en hoe meer ik achter de eilanden kom, hoe minder wind er staat. Dat komt natuurlijk door de ligging wat verder van zee en vooral door de hoge, beboste oevers. Maar ik heb dus tijd genoeg en bovendien is mijn state-of-mind inmiddels helemaal geschikt voor het ronddrijven zonder wind en gewoon wachten tot die wind weer terugkomt.

Wat daarbij ook helpt is om niet vooraf een bestemming te kiezen. Ik zie wel waar ik uitkom. Tegen de tijd dat ik begin na te denken over stoppen voor vandaag, bestudeer ik de windverwachtingen voor de komende nacht en de kaart. Om vervolgens die informatie te combineren en een geschikte plek voor overnachting te vinden. Een plek aan hogerwal en het liefst zoveel mogelijk uit de wind.

En zo kom ik in een baai van het kleine eiland Ramsön terecht. Perfect beschut tegen de oostelijke winden die voorspeld worden dit weekend en een plek waar ik best twee nachten wil en kan blijven. Er zijn hier geen ringen in de rotsen en bovendien is het aan de randen erg ondiep. Ik ga dus ‘gewoon’ voor anker met mijn boeganker en blaas de rubberboot op om aan wal te kunnen.

In Nederland beginnen de temperaturen flink op te lopen, hoor ik. En ook hier is het echt hoogzomer. Om een paar mooie plaatjes van de boot te kunnen maken (drone-shots zonder drone) beklim ik de hoge rotsen aan beide zijden van de baai. Dit is meer bergbeklimmen dan wandelen en af en toe heb ik last van mijn angst voor hoogten.

Afgezien van mijn waterwandeltocht bij Vigø (zie blog Kamp Van Koningsbrugge) zwem ik hier ook voor het eerst. Het water ziet er zó aanlokkelijk en helder uit. Alleen de watertemperatuur van 16-17 graden schrikt mij wat af. Maar gewoon springen en daarna zien we wel verder! Even trekt alles strak maar het is prima te doen in het water. En zoals altijd als ik bij de boot zwem, komen snorkel, borstel en schuurdoekje tevoorschijn om waterlijn en onderwaterschip te inspecteren en schoon te maken.

Ook ontdoe ik de romp van de gele (kalk-)aanslag die zich weer aan het opbouwen is. Volgende week in Ellös moet ik er immers wel knap op staan. Kendu, bedoel ik… Na die klus vanuit de rubberboot ben ik zo verhit dat ik met plezier het water nog een keer in duik!

Ik geniet een heel weekend van mijn ‘privé eiland’ en ga dan weer verder. Het is inmiddels ruim een week geleden dat ik in een haven aan de walstroom heb gelegen en dus mijn accu’s eens flink heb kunnen opladen. Bovendien heb ik behoefte aan wat versproducten zoals fruit, melk en vlees of vis. Svanesund blijkt een goede plek om aan die behoefte te voldoen en ik doe vier uur over de afstand van tien mijl tussen de eilanden door daar naartoe. Dicht bij land waait het gewoon niet, maar als ik weer op opener water kom is er wel wat wind. Ik vind het allemaal prima. Ik zet mijn grootzeil niet eens. Ook niet als mijn snelheid op de GPS terugloopt tot 0,4 knoop. En als ik een poosje de wal in de gaten houd blijk het nóg erger te zijn: ik ga niet vooruit, maar achteruit! Als ik later weer ‘ruim’ 2 knoop loop in de goede richting, voelt het alsof ik de Ocean Race aan het winnen ben.

Svanesund is ideaal als ‘pitstop’. Het havengeld is ronduit laag (SEK 200), stroom en water voorhanden en op tien minuten lopen een goede supermarkt en pizzeria. Die laatste wordt aanbevolen op internet, de Navionics-app én door lokale mensen die ik spreek op de steiger. Ze hebben gelijk!

Vanaf Svanesund vaar ik een uurtje op de motor om me weer helemaal ‘Into the Wild’ te voelen. Naast het Zweeds ankeren met een hekanker en boeg naar de wal, wil ik het ook eens meemaken om langszij een rots aan te meren. En bij het eilandje Björkholmen in de baai van Ljungskile vind ik daarvoor de perfecte plek. Bovendien waait het gewoon helemaal niet, dus prima omstandigheden om dit eens uit te proberen.

Met een achterlijn om een boompje, een voorlijn om een meerpen die ik zelf in een rotsspleet sla en een spring om een rotspunt lig ik hier prima. Met aan bakboord uitkijk op de massieve rotswand en aan stuurboord zicht op Orust. Wat een plek weer. Dit is Genieten met de grote ‘G’.

Hier hoef ik niets anders dan alleen maar te ‘zijn’. Dat geldt niet alleen voor deze plek, maar voor alle plekken waar ik kom. En door de manier waarop ik er kom – zeilend – is het één groot geheel van zijn. Zeilen past qua tempo gewoon bij de mens. De snelheid, of misschien wel het gebrek daaraan, maakt dat je alle tijd hebt om de veranderende omgeving in je op te nemen: de geuren, de bewegingen, het licht, de omgeving…. Als je écht wil reizen ga je wandelen of zeilen. Fietsen kan ook nog, maar alles wat sneller gaat neemt in ieder geval een deel van de beleving weg.

Ik hoef dus alleen maar te zijn én ik moet de was doen natuurlijk. Vooral mijn witte t-shirts gaan als een dolle hier. Die draag ik graag op mijn afgeknipte spijkerbroek als de zon schijnt zoals ik de laatste weken gewend ben. Nu draag ik zo’n t-shirt als ik toch niemand ontmoet gemakkelijk een paar dagen, maar ik moet nodig wassen. Gelukkig is het op deze mooie plek langs de rots fijn de (hand)was doen. Ook mijn onderbroeken heb ik gewassen maar die hingen aan de relingdraad aan de andere kant van de boot. Gelukkig maar…

Als de was droog is, steekt er een lekker windje op. Beetje te scherp aan de wind, maar toch een mooie gelegenheid om nog wat verder richting Ellös te gaan. Dus laat in de middag laat ik de rots weer achter me en zeil ik rustig op alleen het voorzeil richting de stad Uddevalla. Dat is maar een mijl of zes. En ik ga niet de stad zelf in maar zoek een mooi plekje bij een eiland daar in de buurt. Het wordt het eiland Brattön. En zeg nu zelf, waar zou jij wakker willen worden? In de stad of voor anker in de baai bij Brattön?

Vanaf Brattön is het nog geen vijftien mijl meer naar Ellös. Donderdag heb ik een zacht windje uit de goede richting om daar te komen. Ik vind het hartstikke bijzonder: na 32 jaar is Kendu weer terug bij de werf waar zij gebouwd is. Still going strong!