Nog één week…

Nog één week Noorwegen en dan zit het Scandinavische deel van De Reis erop. Nog één week is Marleen bij me en dan vliegt ze naar huis. Ik wil daarna zo snel als mogelijk de oversteek naar de Shetlands maken. En dat betekent dat ik nu al dagelijks de windverwachtingen voor die oversteek in de gaten houd. Hoe ontwikkelt de wind zich? Kan ik rekenen op een ‘herentocht’ of moet ik juist rekening houden met zwaardere omstandigheden?

Maar voor het zover is dus nog één week aan de Noorse westkust. En het moet gezegd worden: het plaatsje Førde dat zo anoniem in een hoekje van de kaart staat en met een industrieel uitziende kade weinig gastvrij aandoet, blijkt een pareltje te zijn!

Toen we vrijdagmiddag aankwamen met grijs weer was het nog niet zo duidelijk hoe mooi de wateren rondom Førde zijn. Er liggen vele eilandjes en de omgeving is hartstikke groen. Dat kan ook bijna niet anders met die overvloedige regenval hier, natuurlijk!

Zaterdag trekken Marleen en ik er op uit voor een wandeling door het dorpje. Bovendien hebben we gelezen dat er een mooie wandeltocht gemaakt kan worden naar een 272 meter hoge heuveltop. En als we in tien minuten langs het hele dorp hebben gelopen besluiten we die heuvel ook te doen. ‘De route is aan het einde een beetje steil, maar het pad is goed.’ Dat is zo’n beetje de vertaling die we uit onze Noorse pilot hebben gedestilleerd. Ter aanmoediging lezen we aan het begin van de wandeling dat op de schaal van ‘easy’ tot ‘difficult’ deze tocht tot de eerste soort behoort.

Het wordt een hele wandeling met glibberige en zeer steile stukken. We lopen met onze gympen door rivierbeddingen, bemoste rotshellingen en spiegelgladde boomwortels. We voelen ons van die typisch toeristen die in de problemen komen op een berghelling omdat ze op geen enkele wijze goed zijn voorbereid. En van die voorgaande zin klopt alles, behalve dat we in de problemen komen. Gelukkig gaat het goed en het uitzicht vanaf de top is adembenemend. En dat we op die top ook onze naam kunnen opschrijven in een schrift is erg bevredigend. Linda Kristiansen staat er ook in. We kennen haar niet, maar ze houdt in het schrift bij hoe vaak ze de wandeling heeft gemaakt. De teller staat op 147….

En ja, ik ben weleens naar hogere toppen gewandeld, maar deze hebben we toch maar even mooi gedaan vanaf zeeniveau! Als we na een halve dag wandelen weer bij de boot zijn, ben ik best een beetje trots. En we hebben geleerd dat ‘easy’ in Noorwegen een heel ander niveau is van wandelen dan dat we in Nederland gewend zijn. Zowel Marleen als ik zijn erg blij dat we een week eerder in de Lysefjord een ‘rode’ wandeling na 100 meter hebben gestaakt…..

Maar we blijken nog niet alles gezien te hebben wat Førde bijzonder maakt. Als we ’s avonds na het eten nog een wandelingetje maken, lopen we naar ‘Rex Garden’. Volgens een Noor die we eerder spraken is dat ‘een park in het bos’ en zeer de moeite waard. Dat gaan we dus even onderzoeken en hij heeft gelijk. Het is een soort van botanische tuin op de helling grenzend aan het water. Het staat er vol met mooie heesters en bomen die allemaal een bordje hebben om te duiden wat het is. En er staan vele houten beeldsnijwerken.

Zondag laten we deze plaats weer achter ons. Het is voor de verandering zeer zonnig weer en dat geeft ons de gelegenheid om ten volle te genieten van de baai waar Førde aan ligt en met een heerlijk zomers gevoel naar onze volgende pleisterplaats te motoren. De wind laat het namelijk helemaal afweten vandaag!

Fitjar is een prima plek. Comfortabel met goede voorzieningen maar meer de moeite waard is de plaats die we vinden als we verder onderweg gaan naar Bergen. Marleen doet de suggestie om nog één keer een idyllische ankerplaats te vinden en dat doen we. Het wordt Vestrevågen aan het eiland Horgo. Het is een onwaarschijnlijk mooie plek en we hebben het op deze opnieuw zonnige dag helemaal voor ons alleen. Er staan een paar tot vakantiehuisjes verbouwde boerderijen maar die zijn allemaal leeg. De rondom beschutte baai ligt er verlaten bij. En er ligt een drijvend steigertje aan de wal zodat we zonder rubberboot van boord kunnen.

We zwemmen daar allebei in het kraakheldere Noorse water. Ik wil wat klusjes doen aan de boot (schroefanode vervangen, onderwaterschip schoonmaken) en dat gebruik ik als smoes om in mijn wetsuit het toch wel koude water in te gaan. Marleen gaat te water zonder wetsuit. Erg stoer maar het is heerlijk zwemmen. Na afloop douchen we op het achterdek met lekker warm en zoet water.

’s Avonds is het absoluut windstil en luisteren we aandachtig naar de stilte. Hoe vaak heb je nou die gelegenheid? Geen wind, geen snelweg, geen golven, geen vliegtuigen…. helemaal niets. Totdat de wilde geiten zich melden die dit eiland bevolken. Af en toe mekkeren ze en ik probeer terug te mekkeren. Hoog op de berg zie ik wel dat ik hun aandacht heb maar ze gaan niet met me ‘in gesprek’.

De volgende dag is een heel andere dag, grijs en regenachtig. En er wordt aan het einde van de middag en begin van de avond erg veel wind verwacht. We moeten rekenen op 7 Beaufort met windstoten tot 45 knopen uit het noordwesten. Aan onze steiger liggen we achter een hoge heuvel en met de wind pal op de neus. Prima plek om dit slechte weer een dagje uit te zingen. De volgende dag – woensdag – wordt er weer rustig en zonnig weer verwacht en gaan we wel weer verder. De voorspelde wind komt uiteindelijk niet. Bij elke update van de windvoorspelling gaan er een hoop knopen af en we liggen rustig maar nat van de regen aan onze steiger.

Woensdag dus verder maar wel met een beetje lading want we varen naar Hjellestad. Dit kleine plaatsje ligt net zuid van Bergen Airport en heeft er een goede verbinding mee met openbaar vervoer. Hier zal Marleen van boord gaan donderdag en ik mijn reis weer in mijn eentje voortzetten. We prijzen ons gelukkig met het feit dat we een tweede keer drie weken samen konden zijn tijdens De Reis maar het afscheid valt natuurlijk wel zwaar. We luiden Marleens aanwezigheid uit met een heerlijk diner aan boord waarbij het heerlijke vooral slaat op de grote scampi’s die we uit de oven eten. De spare-ribs daarna zijn wat minder. Gelukkig halen we als toetje een bak Ben & Jerry’s ijs uit de supermarkt. Eind goed, al goed!

Donderdagochtend op het vliegveld kunnen we gelukkig nog lachen maar echt leuk is het natuurlijk niet. Zo gauw Marleen en haar bagage zijn ingecheckt, neem ik de lightrail en bus weer terug naar de haven en vaar direct weg. Ik wil naar Møkster. Een eiland voor de Noorse kust vanwaar ik prima de aanstaande oversteek naar de Shetland eilanden kan maken.

Maar als ik bij Møkster aankom, ligt het daar goed vol. Zoveel plek voor jachten is er ook niet in dit kleine haventje maar het is toch een tegenvaller. Ik heb geen zin om ergens als derde langszij te gaan en besluit weer naar Horgo te varen waar Marleen en ik zo prachtig hebben gelegen eerder deze week. Dat is maar drie mijl verderop en daar lig ik ook prima. En ik ben tóch maar even mooi bij Møkster geweest!

Zo gezegd, zo gedaan. De steiger in Vestrevågen is nu bezet dus ik ga lekker voor anker. Het is hier ruim twintig meter diep en ik ben blij met mijn 120 meter ankerketting. Ik laat mijn anker en 80 meter ketting vallen en lig als een huis. Niet dat het nodig is, want het is weer windstil hier.

Vrijdag verkas ik nog even naar het alweer drie mijl noorderlijker gelegen Bakkasund. Je schijnt mooi te kunnen wandelen en fietsen daar maar voor mij is het vooral de start- en voorbereidingshaven voor de overtocht naar de Shetlands. Er staat een supermarkt op de kade en ik doe de was. Bovendien laad ik mijn accu’s volledig op en top de dieseltank helemaal af. Er staat de komende week weinig wind, maar ik wil weg. Zou zo maar 200 mijl motoren kunnen worden…