Kristiansand

Het is dinsdag 4 juli en ik ben in Kristiansand Gjestehavn. Dat is maar een paar voetstappen verwijderd van de terminal waar Marleen zaterdag 8 juli aankomt met de veerboot van Holland Norwaylines die tussen Eemshaven (Emden) en Kristiansand vaart. Ik ben dus ruim op tijd.

Dat is een bewuste keuze want de wind- en weersvoorspellingen zijn nogal wisselvallig en zo weet ik zeker dat ik niet onder vervelende omstandigheden de laatste mijlen hoef af te leggen. Bovendien vind ik het wel prettig om een paar dagen te genieten van faciliteiten die thuis zo gewoon zijn: onbeperkt water, elektriciteit, WiFi en verse boodschappen om de hoek.

Ik ben vanaf Skauerøya in een paar stapjes hier naartoe gevaren. Gezeild heb ik deze week helemaal niet en dat is echt een trendbreuk. Tot nu toe heb ik erg weinig motoruren gemaakt in verhouding tot de afstand die ik heb afgelegd. Bijna elk traject heb ik volledig gezeild. Maar hier is het zo precies navigeren tussen de eilandjes en rotsen door dat er voor kruisen geen ruimte is. En ik heb de wind tegen dus dan houdt het wel een beetje op!

Ik volg de route van de Blindleia. Dit is naar horen zeggen een van de mooiste kustgebieden van Noorwegen. En het is inderdaad heel mooi. Met veel meer groen op de eilanden en rotsen dan ik aan de kust van Zweden gewend was.

Maar waar ik zo van houd is dat ik al varende op de kaart een plekje uitzoek. En als ik dan aankom bij zo’n plek daar lekker kan ankeren en ruimte heb om rustig en veilig te liggen. Met voldoende afstand tot anderen en de ruimte om – als de wind draait – rond mijn anker te kunnen zwieren. En juist dat is wat hier veel minder mogelijk lijkt. Er zijn op de kaart veel mooie plekken aan te wijzen maar als ik daar dan aankom is het eiland of de wal vaak bebouwd met (vakantie)huizen. In de baai liggen dan meerboeien van lokale bewoners al dan niet met hun bootjes eraan. Om maar te zwijgen van de vele stroomkabels die op te lage hoogte voor mij over de baaien zijn gespannen óf de onderwaterkabels die er liggen vergezeld van een ankerverbod. Niet zelden is er dan geen ruimte meer om goed te ankeren, niemand in de weg te liggen of tegen die beschutte hogerwal aan te kruipen. Zeker in de omgeving van Lillesand – ‘hoofdstad’ van de Blindleia – ervaar ik dit meer en meer. Ik baal er van!

Na een poosje vind ik toch een plek naar mijn zin achter een hoge rots. Maar met de windvoorspellingen voor de komende nacht twijfel ik of ik daar wel écht op de goede plek lig. Aan het einde van de dag ga ik daarom op zoek naar een andere plek en vind die uiteindelijk aan de oostzijde van het eiland Steinsøya. Daar lig ik goed voor de nacht en de daarop volgende dag vol wind en regen. En als ik na twee dagen daar wegvaar richting Kristiansand, zie ik nét om de hoek een veel mooiere plek. Ze zijn er dus wel! Die onthoud ik voor een volgende keer.

Kristiansand zelf vind ik veel leuker dan vooraf gedacht. Vanuit de gastenhaven loop je zo het centrum in waar erg veel leuke restaurantjes zitten. En tussen de jachthaven en de veerbootterminal ligt de Fiskebrygga: een vismarkt waar je allerlei soorten verse vis kunt kopen en struikelt over de visrestaurantjes. En een vestiging van PWC. Tja… die hebben het goed voor elkaar!

Nu ik daar toch ben ga ik even ‘oefenen’ met de aankomst van Marleen komende zaterdag. Ik loop naar de terminal en kijk hoe de veerboot van donderdagochtend aankomt. Zo kan ik Marleen mooi ‘instructies’ geven aan welke kant van de boot ze moet gaan staan om naar me te kunnen zwaaien. En weet ik precies waar de passagiers van boord en naar buiten komen zodat ik haar direct kan opvangen in mijn armen.

Al deze informatie wordt verzameld maar als ik daar zo sta, vergeet ik een beetje dat dit dus niet de boot is waar Marleen op zit. Na een paar ogenblikken komt dat besef natuurlijk wel en realiseer ik me dat ik daar sta te wachten op iemand die vandaag nog niet komt. Beetje balend loop ik terug naar de boot…

Vrijdag loop ik nog maar eens het centrum in en ga kijken bij de Kristiansand Domkirke, de kathedraal die midden op de markt staat. Het is niet zo’n heel grote, maar toch een van de grootste van Noorwegen. Het is een mooie, witte kerk, met houten gebinten en een groen koperen dakbedekking. Je mag ook naar binnen en als ik dat doe, zie ik dat een orgelconcert op punt van beginnen staat. Nu is orgelmuziek niet per se mijn ding, maar ik voel me bezwaard om nog even snel naar buiten te rennen. Zeker als ik zie dat het publiek zich beperkt tot maximaal twintig personen ofzo.

Ik ben blij dat ik gebleven ben. De schoonheid van de kerk én de muziek raken mij en brengen mij zelfs tot tranen. Sneller dan verwacht is het concert voorbij en ik bedank de organiste hartelijk. Volgens mij ziet ze mijn emotie. Nu rest mij nog maar één ding: wachten op Marleen!

Maar voor mijn blog is het misschien wel leuk om nog even kort de balans op te maken. Ik ben immers ongeveer op de helft van mijn reis, in ieder geval qua tijd. Hoe kijk ik daar op terug en wat zijn de vooruitzichten?

Om kort te gaan: ik heb het ontzettend naar mijn zin. Ik ben met mijn plan omgegaan zoals ik van tevoren graag wilde: een leidraad waar ook van afgeweken mag worden als dat beter lijkt. Toch heb ik mijn plan vooralsnog goed uit kunnen voeren. Wat ik ‘opgegeven’ heb tot nu toe zijn het Limfjord en een bezoek aan Bornholm en Gotland. Voor alle drie is ongunstige wind de reden geweest. Voor het Limfjord waaide het gewoon te lang te hard toen ik met Marleen in de Duitse Bocht was. En toen ik in de buurt van Bornholm dreigde te komen (en als volgende stap Gotland) waaide de wind voor langere tijd uit de verkeerde hoek. Jammer, maar ik heb daar wel voor terug gekregen dat ik in Denemarken achtereenvolgens de Sont, Kleine Belt én Grote Belt bevaren heb. En daar vele mooie eilanden heb aangedaan.

Aan de westkust van Zweden en de zuidoostkust van Noorwegen heb ik tot nu toe het plan tot uitvoer gebracht zoals van te voren bedacht. Met als vaste afspraak natuurlijk de Rally bij Hallberg-Rassy!

Ik houd in Excel een minutieus logboek bij. Vertrek- en aankomsttijden, zeemijlen, motoruren, plaats van vertrek en aankomst… Ik hou het allemaal per dag bij. Naast een hele hoop andere dingen over onderhoud, codes van douchegebouwen en internetverbindingen en boeken in mijn boordbibliotheek etc. waar ik jullie niet mee zal lastigvallen.

En als ik dan terugkijk dan heb ik van 31 maart tot 8 juli 1.509 zeemijl gevaren, daar 326,5 uur over gedaan en daarbij 92 motoruren gemaakt. En die motoruren zijn dus inclusief de 14 uren die ik verplicht maakte op het Nord-Ostseekanaal en de 30 tot 60 minuten die je elke zeildag wel motort om weg te varen en/of aan te leggen dan wel ankeren.

Daarbij is weinig (fingers crossed!) stuk gegaan. Ik heb tot nu toe alleen mijn doucheslang moeten vervangen… Ja oké, daarnaast zijn bijna alle tell-tales uit mijn genua gewaaid. En het mooiste van dit alles: tot nu toe mooie plekken in Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden en Noorwegen bezocht!

Als ik dit zo mag voortzetten ben ik een gelukkig man. Maar nu eerst een kleine drie weken vakantie met Marleen! Daarna ga ik een nieuw hoofdstuk van mijn reis in als ik richting het Verenigd Koninkrijk ga.