Dag Zweden!

Na mijn avonturen bij Hallberg-Rassy in Ellös, besluit ik maandagochtend weer verder te gaan. Door de werf die alweer vroeg op gang komt, ben ik ook vroeg wakker en klaar om te vertrekken. De wind is echter nog niet echt wakker, maar dat deert mij niet.

Ik drijf meer dan dat ik zeil de Ellösefjord uit en heb het prima naar mijn zin. Het is heerlijk zonnig weer en de omgeving is schitterend. Ik ga noord, in kleine stapjes op weg naar Noorwegen.

Als ik min of meer open zee bereik voorbij Gullholmen, gaat de wind helemaal liggen. Ik kom in de verleiding om de motor te starten maar bedenk me gelukkig. Ik heb tijd genoeg. Ik drijf niemand in de weg en hoe heb ik wel niet uitgekeken naar dit soort omstandigheden toen ik samen met Marleen rondom Helgoland met dik 25 knopen koude wind in de golven lag te hakken?

Op de kaart zie ik een eilandengroepje waar blijkbaar aanmeermogelijkheden zijn. Ik vind het nog te dichtbij en te vroeg in de ochtend om alweer te stoppen. Wel besluit ik om tussen de aanlegplaatsen door te zeilen. Met dit tempo gaat dat prima en zal ik eventuele aangemeerde boten niet hinderen.

Zo gezegd, zo gedaan. Maar als ik me tussen de eilanden bevind, vind ik het toch wel een heel mooie plek… Niet erg beschut, want feitelijk lig je op open zee. En ik zie wel dat met een beetje zuiden- tot westenwind dit een hobbelige plek moet zijn. Maar er wordt geen wind verwacht tot morgen dus dit is een uitgelezen mogelijkheid om hier een nachtje te verblijven. Ik ruim de zeilen op, hang stootwillen op en leg de landvasten klaar. Pas dan start ik de motor om op mijn uitgekozen plek aan te meren.

Wauw, ik lig hier fantastisch. Lekker alleen, wat ik heerlijk vind na een lang weekend onder de mensen. En ik heb een mooie plek langs de rotsen in diep water met kleurrijk onderwaterleven. En als klap op de vuurpijl uitzicht op open zee waar af en toe een zeeschip voorbij schuift. Ik heb bijna drie uur ‘gezeild’ om op deze plek – vier mijl van Ellös – te komen. Had ik de motor gestart, dan was ik het zeer waarschijnlijk voorbij gevaren…

Vanwege het open karakter houd ik wel de windverwachting goed in de gaten. En die laat in de loop van de avond zien dat de wind ’s ochtends iets eerder zal opsteken dan eerder de verwachting was. Vanuit het zuidoosten. Niet echt ongunstig voor mijn plek, maar wél heel gunstig om wat verder noordwaarts te gaan. Maar dan moet ik vroeg op, want naar verwachting verdwijnt de wind rond het middaguur weer.

Ik zet de wekker om 5:30u. En als ik wakker word lopen er al wat golfjes maar toch lig ik nog niet verkeerd hier. Maar ik wil zeilen en een kwartier later ben ik al weg. Het is hier al hartstikke licht zo net voor midzomernacht. Ik zeil de open zee op om weer eens de ruimte te hebben na een paar weken kruip door-sluip door routes tussen scheren en eilanden. De wind komt pal van achter. En is dat op vlak water heerlijk, op de golven van open zee vind ik het een vervelende koers. Ik kruis daarom een beetje af en kom nog voor het einde van de ochtend aan bij Ulön-Dannemark (niet te verwarren met Denemarken). Deze plek was getipt door Zwitserse HR34-zeiler Alex die ik bij de Rally ontmoette.

Als ik er ben ga ik eerst aan een meerboei liggen. Maar die zijn eigenlijk alleen voor leden van de Svenska Kryssarklubben (SXK). Bovendien vind ik het wel leuk om aan wal te kunnen én zijn er uitstekende omstandigheden om eens te oefenen met het Zweeds aanmeren met hekanker en landvast aan de boeg, zónder hulp van anderen en mét een aardig windje dwars op de boot.

Met een beetje spanning in mijn lijf leg ik het hekanker klaar en twee landvasten bij de boeg. Dan laat ik de meerboei gaan en begin mijn eerste poging. Ik ben letterlijk meer dan een uur bezig om het voor elkaar te krijgen. Het probleem is dat je eerst je hekanker moet laten vallen, dat moet vervolgens houden en dan moet je inschatten hoeveel lijn je moet geven om goed met je neus bij de wal uit te komen. Te ver weg en je krijgt de landvast niet om het oog, te dichtbij en je hebt een buts op je ‘neus’. En al die tijd blaast de wind je uit positie….

Voor zeilers die dit ook gaan proberen binnenkort: let even op! Andere lezers kunnen deze alinea overslaan… De derde poging kom ik goed uit bij de wal en krijg ik ook de landvast om een oog. Maar dan blijkt het anker niet goed te houden. Toch weer opnieuw. Na nog een aantal pogingen ontdek ik de strategie die goed werkt: anker nóg eerder (verder van de wal) laten vallen dan dat nodig lijkt. Die extra ruimte gebruiken om het anker goed te laten ingraven. En tot slot het allerbelangrijkste: de ankerlijn niet beleggen op het achterschip, maar op de (bovenwindse) middenbolder. Zo kun je de boot beter manoeuvreren tegen de wind in. Mij lukte het daarmee de boot aan de ankerlijn en aardig wat gas vooruit dwars op de wind en dus recht naar de wal te houden. Je moet dan wel het vertrouwen hebben dat je anker houdt. Bijkomend voordeel is dat je bij de middenbolder meer zicht hebt op de boeg en dus beter kunt inschatten hoe dicht je bij de wal bent. En je bent vanaf daar eerder bij de boeg dan vanuit de kuip…

Tot zover de vallen-en-opstaan les van Zweeds ankeren. Ik had publiek van diverse Zweedse boten die (kon ik niet echt zien hoor) waarschijnlijk meewarig mijn pogingen volgden. Maar er was geen een boot solo bemand en ook geen een die aan de wal lag. Ik voel me vanaf nu een stuk zekerder over deze manier van aanmeren!

De volgende dag wordt er veel regen voorspeld in de middag. Ik maak mijn keuze om de ankerplaats te verlaten en een haven op te zoeken. Daar kan ik dan met de regen verblijven en wat praktische dingen doen zoals mijn beddengoed wassen in de wasmachine. Het is maar een paar mijl zeilen door smalle doorgangen tussen de rotsen. Ik ga weer niet hard, maar heb plezier. Bij het aanmeren in Hamburgsund kies ik met de eerste druppels regen eerst een plek uit die niet de juiste blijkt te zijn. Dus een half uur later lig ik alweer een steiger verderop. Nét te laat om niet zeiknat te worden.

Een dag later is het weer zonnig weer maar staat er een stevige wind van zo’n 25 knopen oftewel 6 Beaufort. Mijn steigergenoten vinden het veel te hard waaien en blijven. Maar ik heb na een paar dagen drijven wel weer eens zin in écht zeilen. Ik vertrek met alleen het plan wat verder noordwaarts te komen.

Het wordt een fijne tocht die uiteindelijk eindigt op het eiland Koster Syd. Echt fijn gezeild in stevige wind en zo nu en dan fikse golven. De westenwind maakt de Zweedse kust hier tot een lagerwal. Maar er liggen zoveel scheren dat ik (bijna) naar keuze voor open zee óf voor beschut water kan gaan. Op open zee rollen hoge golven van een meter of drie onder de boot door maar als ik er dan weer voor kies om achter de scheren te varen heb ik wel de wind, maar niet de golven. Die breken op de scheren!

Koster vind ik maar matig. Het is een en al (dag)toerisme en de haven is duur en hobbelig. Ik blijf er alleen maar overnachten en doe er verder niet veel. De volgende dag is de wind nét west genoeg om in een keer naar de Noorse kust te varen. Ik vertrek weer zonder precies plan, behalve dat ik ga proberen de Oslofjord in te zeilen. Die is echter net niet bezeild. Uiteindelijk kom ik uit in een kleine haven aan de uiterste zuidkant van de Oslofjord, Vikerhavn.

Vikerhavn is een prima uitgangspunt voor de volgende dag. Want voor morgen wordt er zuiden- tot oostenwind verwacht en dan kan ik mooi verder langs de ‘Noorse Rivièra’ richting het westen. Die Oslofjord moet maar even wachten. En mijn oefening met hekankeren betaalt zich hier direct uit: in deze haven móet je hekankeren met je neus aan de wal. Gelukkig zijn de omstandigheden hier wat gemakkelijker dan bij mijn oefensessie. Ik voel me daarom helemaal ‘in control’. Ik leg aan alsof ik dit al jaren doe en de twee vriendelijke Noren op de wal die me willen helpen zijn eigenlijk niet nodig.

Ik ben in Noorwegen! Koster bleek zomaar de laatste Zweedse haven. Wat heb ik van Zweden genoten. Eens kijken wat Noorwegen me brengt. Dag Zweden, hallo Noorwegen!