Dit is mijn Noorwegen!

Als Marleen aan boord is heb ik wat uit te leggen. Al weken hebben wij het er over om de wateren van de Noorse zuidoostkust te gaan verkennen in de paar weken die we samen hebben. Die ‘Noorse Rivièra’ kenmerkt zich door bovengemiddeld mooi weer, beschut water en een veelheid aan ankerbaaien, aanmeerplekken en leuke stadjes.

Maar zoals al een beetje doorschemert in een eerdere blog vind ik het daar toch allemaal een beetje tegenvallen. Ik hou meer van desolate gebieden dan van ‘vakantieparken’ en ik heb die zuidoostkust wel een beetje gezien. Ik wil naar de Noorse westkust met afgelegen wateren en eilanden in grote fjorden. Maar dan moet ik Marleen wel overtuigen om met me mee te gaan en dus te kiezen voor bovengemiddeld mínder mooi weer en wat minder beschut vaarwater.

Maar voordat we weer gaan varen vieren we eerst uitbundig dat we weer samen zijn. Het is heerlijk weer in Kristiansand en samen lopen we door de stad en zoeken een leuk restaurantje uit om ’s avonds samen wat te eten. We delen samen een tweepersoonsgerecht en zijn blijkbaar gezellige gasten. ‘You make my day’, zegt de serveerster! We praten elkaar bij over de afgelopen maanden en kunnen ook de plannen voor de komende weken op elkaars behoeften afstemmen.

Gelukkig is Marleen wel gevoelig voor mijn argumenten en als het zondag én heel mooi weer is én er een gunstige wind waait om westwaarts te gaan vanaf Kristiansand is de keuze snel gemaakt. We laten rond de middag de jachthaven achter ons en zeilen weg. Onze havenburen met het Engelse zeiljacht ‘Skybird’ laten we weten alvast een stuk westwaarts te gaan en dat we wel zien waar we uitkomen. Skybird heeft ongeveer dezelfde plannen als ik de komende tijd. Noorse Fjorden en dan via de Shetlands en Schotland terug naar huis. Misschien komen wij of ik ze nog wel tegen!

Onze eerste zeiltocht samen is een droom. Heerlijk zonnig weer en een goed bezeilde koers. Omdat de weerberichten voor de komende dagen heel wat minder zijn besluiten we lekker lang door te zeilen en ten volle te genieten van het mooie weer en de fijne wind. En tegen de tijd dat we er toch genoeg van krijgen kijk ik volgens beproefd recept eens goed op de kaart en kies een plekje uit waar we goed lijken te kunnen liggen. Die plek wordt Letterkilen en als we dichtbij komen word ik steeds enthousiaster: ruige eilanden, beschut tegen alle winden en….. we liggen er alleen! Dít is het Noorwegen waar ik naar op zoek ben!

De volgende dag is erg regenachtig en blijven we lekker op onze indrukwekkende ankerplek liggen. Wel blazen we de rubberboot op om de omgeving wat te verkennen. Terwijl ik de rubberboot klaar maak is het redelijk weer. Maar tegen de tijd dat we vertrekken begint het wat te miezeren en als we terug zijn van onze verkenningstocht zijn we kletsnat geregend. Maar dat is allemaal onderdeel van het avontuur!

Dinsdag wordt er ook veel regen verwacht maar het verschil met maandag is dat er dan ook een goede wind uit het zuidoosten staat die ons verder kan brengen. Zowel regen als wind begint erg gematigd maar gedurende de trip nemen beide steeds meer toe. Nadat we Kaap Lindesnes (het meest zuidelijke puntje van Noorwegen) hebben gerond, gaat het echt stevig. We gaan van vol tuig, via gereefd grootzeil en later ook gereefde fok tot alleen op gereefd grootzeil op weg naar Rekefjord. Ik had eigenlijk twee andere mogelijke ankerplekken op het oog, maar die durf ik met deze, bijna aanlandige wind, niet aan te lopen. Er lopen grote golven die met kracht breken op de kust. Rekefjord ligt een paar mijl verder en is met een diepe en brede ingang een veel veiligere optie.

Wat een goede keuze hebben we gemaakt! Als we Rekefjord binnenzeilen gaan we snel van wild naar rustig water en helemaal achterin deze kleine fjord ligt de Rekefjord Gjestehavn. Een zeer kleinschalige haven maar met alle voorzieningen die je maar wenst: een goede steiger om aan te meren met elektriciteit en waterslang onder handbereik. In het havengebouw is naast een wasmachine en droger een toilet en een douche beschikbaar. En die laatste is heerlijk: goede straal en zo heet als je maar wil. Dit is genieten na een natte, intensieve tocht in zeilpak!

In Rekefjord willen we eens lekker twee nachten bijkomen. Het worden er uiteindelijk drie. De eerste nacht slapen we heerlijk en ’s ochtends verkennen we eerst te voet en later per leenfiets van de haven de omgeving en het nabij gelegen dorpje Hauge. Ook dit is helemaal Noorwegen zoals ik had gedroomd. Het is rustig, kleinschalig en indrukwekkend qua omgeving. Dit is echt een kleine fjord maar het is wél voor zowel Marleen als mij onze eerste fjord. We vinden het prachtig! Dat Marleen op een fiets fietst waarvan de versnellingen niet goed werken en ik met een af en toe vanzelf remmende fiets rijd, nemen we op de koop toe. En das niet niks met de hoogteverschillen hier!

Diverse lokale bewoners komen een praatje maken. Zo ook Enar. Enar ligt met zijn motorboot in de haven. Hij heeft deze gekregen omdat de vorige eigenaar er van af moest. Het is nogal een opknapper maar Enar heeft tijd genoeg. Hij is een jaar met pensioen en zijn vrouw is treurig genoeg zeer recent overleden. Zo heeft ie wat om handen zegt hij. Op de avond voor ons vertrek belooft hij ons de volgende ochtend nog wat krabben mee te geven. Marleen reageert verrukt en ik ben voorzichtig positief. Die avond zoek ik op internet en YouTube naar informatie hoe je die beesten eigenlijk moet bereiden…

De volgende morgen weten we niet zo goed of we nu pech of geluk hebben dat Enar nergens te bekennen is. Wij moeten vertrekken om te profiteren van een rustige en zonnige dag om een belangrijke etappe af te leggen richting het vaargebied tussen Stavanger en Bergen. Na deze dag komt er een zeer onstuimig weekend aan. Zeg maar gerust stormachtig met verwachte windsnelheden tot boven de 40 knopen (8 Beaufort). Maar vandaag dus rustig weer met een heerlijk zonnetje en geen wind. Dat wordt dus motoren.

De route leidt ons langs de zuidwestkust van Noorwegen en die staat bij aanlandige winden bekend om de gebieden met gevaarlijke golven. Er staan diverse ‘dangerous waves’ waarschuwingen op de kaart. Bij aankomst eerder in Rekefjord hebben we daar wel wat van gezien maar nu is het overal kalm water.

Halverwege onze route komen we Hallberg-Rassy 412 ‘Barnes’ tegen op zee. Deze mooie boot wordt ‘bevrouwd’ door Liesbeth en haar drie dochters en kennen we van de Hallberg-Rassy Connectie. Dat is de vereniging van Hallberg-Rassy eigenar(ess)en waar ik lid van ben. Barnes gaat naar het zuiden en dan in een aantal weken terug naar Nederland. Wij gaan nog noord.

Het gaat écht flink waaien, regenen en onweren. Vóór vertrek hebben Marleen en ik wat bestemmingen uitgezocht waar we mogelijk heen kunnen. Dat moet een plek zijn waar we een paar dagen veilig en comfortabel het stormachtige weekend kunnen uitzingen. Meest voor de hand liggende plek is Stavanger. Daar zijn diverse jachthavens met alle voorzieningen en beschutte ligging. Maar de meest tot de verbeelding sprekende plek is het eiland Kvitsøy. Dit eiland ligt net voorbij Stavanger aan de Noorse kust. Daar hebben we onze zinnen op gezet!

Op Kvitsøy kunnen we met alle winden ook goed beschut liggen maar de ligplaatsen daar zijn beperkt. Ik trap in een oude valkuil van mij en ga me de laatste uurtjes van de trip druk maken over de vraag: ‘Wat als er geen goede plek meer beschikbaar is?’ Echt absurd hoe deze zorg om iets wat ik helemaal niet in de hand heb en ook altijd wel op te lossen is (door alsnog naar Stavanger te varen als er geen plek is, bijvoorbeeld) mijn vaarplezier in de weg kan zitten. Ik zie ons al helemaal liggen in de harde wind, langszij bij andere boten die liggen te rukken aan hun touwen…

De werkelijkheid is natuurlijk weer helemaal anders. Aankomend op Kvitsøy is het redelijk vol. Maar als door een wonder is de naar mijn mening allerbeste plek voor ons beschikbaar. Het is een beetje manoeuvreren om in het plekje te kruipen maar dan liggen we ook perfect! Helemaal veilig voor welke wind dan ook en op het mooie eiland Kvitsøy!

Dit is mijn – nee óns – Noorwegen!