Bang

‘Do one thing every day that scares you’* is een regel uit een songtekst vol goede raad waar ik me erg in kan vinden. Die ene regel, maar eigenlijk de gehele tekst. Deze reis leef ik soms die regel. Al vaker schreef ik over de spanning die ik kan voelen voor de aanvang van een zeildag.

Mijn laatste dagen op de Solent slijt ik in een jachthaven bij Portsmouth. Ik wil verder richting London maar de wind zit tegen. Die blaast een paar dagen uit het oosten. Vanaf maandag gaat ie echter uit het westen waaien en stevig ook. Dán ga ik weg.

Haven van Portsmouth en Spinnaker Tower

In Het Kanaal kun je niet anders dan rekening houden met het tij. Het verval is groot en de daarmee gepaarde stromingen dus ook. Ik wil van Portsmouth naar Eastbourne. Dat is haalbaar op één tij maar dan moet ik wel vroeg weg. Om 4:30u loopt mijn wekker af.

Ik heb niet best geslapen. Zoals zo vaak voor een uitdagende tocht neem ik allerlei scenario’s door en probeer ik me een voorstelling te maken hoe de omstandigheden zullen zijn. En die zullen stevig zijn want ook zonder kennis van PredictWind.com kun je op het plaatje zien dat er veel wind wordt verwacht. Rond de 30 knopen wind, zeg maar 7 Beaufort. Maar het is niet anders dan wat ik al eerder meemaakte. Recent bijvoorbeeld nog bij het ronden van Land’s End. Maar in tegenstelling tot toen krijg ik de wind nu in de rug want hij komt vanuit het zuidwesten. Eigenlijk verwacht ik een heftige maar mooie tocht.

Windvoorspelling Engelse zuidkust (foto: PredictWind.com)

Als ik om 5:00u Portsmouth verlaat, is het stikdonker en heb ik de stroom vol in de rug. Ik loop tien knoop over de grond en ben daarom binnen no-time het havengebied uit en op de Solent. Dáár moet ik nog even wachten op de vloedstroom die me mee zal nemen naar het oosten en ook de wind is er nog niet. Ik heb mijn volledige genua staan en een half ingerold grootzeil. Dat laatste is alvast ter voorbereiding op wat komen gaat. Maar de motor moet nog even bij om me naar de eerste kaap, Selsey Bill, te helpen.

Net voorbij Selsey Bill komt de wind, is het licht en gaat de motor lekker uit. Ik loop als een trein met 25 knopen halve wind en ik app enthousiast over de voortgang met zeilvriendin Madeleine. Ik heb het erg naar mijn zin en wederom ervaar ik dat het piekeren van de nacht ervoor over de omstandigheden niet nodig bleek. Nóg niet, deze keer….

Overkomend water in harde wind

Een paar uur later zit ik in een totaal andere situatie. Er trekken erg zware buien over en de wind neemt daarin enorm toe. Deze is al eventjes continu boven de 40 knopen en er staat dus gewoon windkracht 8. Maar daar bovenop zijn er flinke windvlagen. De vlag waait uit mijn achterstag en kan ik wonderbaarlijk genoeg redden. Er is zware neerslag, het zicht is beperkt tot bijna niets en ik heb van tijd tot tijd geen controle meer over de boot.

Godzijdank heb ik een uur of wat geleden mijn genua ook verkleind. Toen had ik mijn eerste bui en had ik veel te veel zeil op. Hardop zei ik tegen mijzelf: ‘Volgens mij hebben we het ergste nog niet gehad.’ Of dat ervaring, voorgevoel of juiste interpretatie van wat ik om me heen zag is weet ik niet, maar ik had het volledig bij het rechte eind. Zwaar gereefd vaar ik verder en ik krijg het enorm voor mijn kiezen. Regelmatig gaat de windmeter naar de 50 knopen. De stuurautomaat trekt het niet en af en toe draait de boot in de wind wat wild klapperende zeilen oplevert en een stuiterende boot. Ik begin nu echt bang te worden.

Later realiseer ik me dat ik de stuurautomaat nog veel responsiever kan instellen en als ik dat gedaan heb, gaat het beter. Het in de wind draaien komt niet meer voor. Ik baal ervan dat ik dit niet eerder heb gedaan. Het had een dure fout kunnen zijn. Onder de buiskap zit ik de boel af te wachten en merk dat ik met witte knokkels mezelf vastklamp aan de kajuit. Het is de eerste keer dat ik me (te) alleen voel deze reis en ik bel Marleen om mijn ongerustheid te uiten en steun te krijgen.

Op de marifoon hoor ik een ‘Gale warning force 8, imminent’ voor het gebied bij Portland en Wight. Ondertussen surf ik met een hoop geweld over de golven. Grondsnelheid regelmatig tussen de 10 en 11 knopen en de wind schuin van achter. Ik zeil dus van de wind af en tóch tikt de windmeter nog een aantal keer de 50+ knopen aan. Het waait echt heel erg hard.

Zware zee bij Beachy Head

Het is ongelooflijk hoeveel effect mijn telefoontje met Marleen op mij heeft. Ik ben rustig geworden en krijg het gevoel van controle terug. Aan de appjes die ze daarna stuurt merk ik wel dat zij nu erg ongerust is en ik reageer dan ook snel en vaak om te laten merken dat ‘ik er nog ben’. Later vertelt ze hoe spannend het voor haar was. Dat is echt niet leuk geweest.

Hoewel het nog erg hard waait, trekken de buien weg en neemt de vlagerigheid van de wind af. Het zonnetje komt zelfs af en toe door en voor het eerst ben ik in staat wat foto’s te maken van deze toch wel bijzondere omstandigheden.

Twee uur later loop ik binnen bij Eastbourne. Wat ben ik blij dat ik binnen ben. En dat dat bij Eastbourne zou lukken was nog lang niet zeker. Het ligt behoorlijk aan lagerwal onder deze omstandigheden maar de haveningang is beter begaanbaar dan ik had durven hopen. Het scenario dat ik 45 mijl moest doorvaren naar Dover had ik al geaccepteerd maar komt gelukkig niet uit.

Drie uur na mij komt nog een zeiljacht binnen, de Scaramouche. Omdat ik erg benieuwd ben naar wat zij meegemaakt hebben neem ik een lijntje aan en knoop ik een praatje aan. Ze komen vanuit Cowes gezeild en hebben dus ongeveer dezelfde tocht gemaakt als ik. Ja, ze vonden het ‘windy’ en hun genua is kapot gewaaid. Maar omstandigheden zoals ik meld hebben ze in het geheel niet gehad. Waarschijnlijk heb ik pech gehad met de buien die ik heb getroffen. Dinsdag zie ik ze weer uitvaren voor de volgende etappe. Ik blijf een dagje bijkomen….

Dover voorbij

Eén ding is mij heel duidelijk over deze zeildag: ik ben flink tegen mijn eigen grenzen aangelopen. Maar niet tegen de grenzen van Kendu. Zij heeft zich prima gehouden, niets is kapot en ik ben veilig binnengekomen. Vraag blijft dan over waar ik eigenlijk precies bang voor was. Het antwoord is duidelijk: voor wat er had kúnnen gebeuren. Maar de les is groot: voor mij geldt dat wat er mis kán gaan (of wat ik fout kan dóen) misschien wel de grootste rem is in mijn doen en laten. Elke dag iets doen waar je bang voor bent…. Hoe vaak doe ik dat nu écht? En wat laat ik aan mij voorbijgaan door voorzichtig te zijn?

Woensdag waait het nog steeds als de rook maar ga ik wel weer verder. De wind komt immers uit de goede hoek. En ik wil héél graag op tijd in London zijn. Bovendien voel ik me nu eerder gesterkt door mijn ervaringen van maandag dan afgeremd. Een leercurve is soms steil… Met mijn nieuw opgedane kennis over wat Kendu aankan, kan ík ook meer aan en ik ben nieuwsgierig naar nog een stevige dag op zee. Plan is naar Ramsgate te zeilen om weer helemaal comfortabel op schema te liggen voor London. Dat is een kleine 60 mijl. En op tweederde van de afstand ligt Dover als mogelijke uitwijkhaven.

Het wordt inderdaad stevig zeilen. Zwaar gereefd en met windkracht 8. Maar ik denk steeds: ‘Maandag had ik nog 10-15 knopen meer!’ En Dover ‘race’ ik voorbij en ik kom zeer tevreden aan in Ramsgate. Dat was alweer 2017 dat ik daar voor het laatst was. Samen met de jongens.

Red Sand Towers

Toen verbleef ik er een paar dagen maar nu ben ik alleen voor mijn nachtrust in Ramsgate. Die begint trouwens pas als het om 2 uur ’s nachts eindelijk stopt met hard waaien. Dan val ik in slaap met de gedachte aan een heerlijk windstille donderdag waarop ik de Thamesmonding op zal motoren.

Ik was al een keer eerder op de Thames. Maar dat was niet op eigen kiel maar met de klipper Stad Amsterdam. Toen wist ik al dat ik hier ooit zelf nog eens wilde zeilen en nu is het zover! En je bent pas echt in de Thamesmonding als je de karakteristieke verdedigingswerken uit de Tweede Wereldoorlog tegenkomt. Ze staan op diverse plekken in de monding en die op achtereenvolgens Shivering Sands en Red Sands vaar ik op slechts een paar meter afstand voorbij. Ze doen mij een beetje denken aan ‘War of the Worlds’…

Felle regenboog bij Queenborough

Deze keer vind ik de tocht op de motor niet saai, maar welverdiend rustgevend na twee dagen extreem zeilen. In Queenborough aan de rivier Swale pak ik een meerboei voor de nacht. Geen bijzonder mooie omgeving maar daar past Moeder Natuur een mouw aan door net voordat de avond valt te trakteren op een stortbui en meteen daarna een schitterende regenboog.

Vrijdag vaar ik verder de Thames op. Een snelstromende rivier die veel industrie heeft en in de buurt van London steeds bochtiger wordt. Vooral de laatste twee uren vind ik interessant. Vanaf de Thames Barrier vaar ik ‘ineens’ de stad in en komen er steeds meer iconische gebouwen in beeld. Bijvoorbeeld de O2 Arena (voorheen Millennium Dome) en de kabelbaan die de hele Thames overspant. Indrukwekkend hoor. En het meest indrukwekkende plaatje – voor mij althans – laat langer op zich wachten dan verwacht. Maar plots is ie daar, de Tower Bridge! Wat een geweldig gevoel om hier met Kendu te zijn! En de jachthaven, St. Katharine Docks, ligt pal naast de prachtige brug!

Tower Bridge

Nu lekker genieten in London. Vanavond mijn vader en Thijs ophalen bij St. Pancras International Station. Wat een vooruitzicht. En nooit meer vergeten: ‘A ship in harbor is safe, but that is not what ships are built for…’**

*Everybody’s free (to wear sunscreen), Baz Luhrmann, 1997

**John A. Shedd, 1928

Deze week:

183 zeemijlen

15,4 motoruren

19 antwoorden op “Bang”

  1. Helemaal eens met al die vorige reacties. Wat een avontuur!
    Spannende film heb jij meegemaakt en daarvan de regie zelf gehouden. Knap gedaan. Goede reis terug.
    Groetjes uit Overasselt aan de kalme kabbelende Maas.

  2. Jeeeetje Twan, deze blog las als een mega spannend verhaal!! Je hebt m zelf geschreven, dus de afloop moest goed zijn geweest. Ik heb m eerst te snel gelezen en daarna nog een keer rustig.
    Wat een ervaring. Bij de foto van jou bij de Towerbridge had ik tranen in mijn ogen.
    En die arme Marleen verdient deze week ook een schouderklopje. Wat zal zij bezorgd zijn geweest na jouw telefoontje. Wel mooi dat ze een kalmerende werking op jouw gemoedstoestand had. Bizar ook dat die andere zeilers een hele andere ervaring hadden. Zo lokaal is het dus. Geniet van Rien en Thijs (toch?)

    1. Ja mijn vader en Thijs waren in London!

      Alles goed afgelopen. Uiteindelijk ook geen gevaarlijke situatie ontstaan. Ik had het gewoon nog niet eerder meegemaakt op deze manier….

      In dit geval levert het nieuwe ervaring op die een volgende keer voor meer rust zal zorgen!

  3. Man, man je verhaal gelezen als een thriller! Gelukkig met een goede afloop! En mooie levenslessen! Van mijn kleine neefje!!! Ik wil mijn leercurve nog wel eens met je doornemen op een zonnige dag op de Grevelingen met max 4 Beaufort!
    Maar eerst onder de Tower Bridge op eigen kiel, ja, dat is zo’n big smile waard! Veel plezier met zijn drietjes!

  4. Twanneke, Twanneke!!!!
    Met spanning gelezen weer knap gedaan, nee die leer curve ga ik niet leren!!
    Super mooi hoe je dat weer verwoord!! Goede reis naar thuis

  5. Zo, die kun je ook weer afvinken…! Je eigen grenzen ontdekken zijn vaak niet bepaald leuke ervaringen toch iets met buiten je comfort zone treden -, maar het levert wel veel op. Mooie lessen geleerd! En natuurlijk heel fijn dat je weer veilig binnen aangekomen bent❤️

  6. Jeetje Twan , wat een tocht ! Ik zat het met gespannen ledematen te lezen. Alsof ik me schrap moest zetten.
    De wens van “behouden vaart” in het begin was hier op het laatste stukje van de reis van toepassing.
    Geniet lekker van de drie generaties in Londen en een mooie reis naar huis!

    1. WoW wat een tocht, mijn hart ging er sneller van kloppen en mijn ademhaling kort en hoog en wat mooi hoe zo’n telefoontje je weer in de juiste State kan plaatsen … veel aanknopingspunten met wat ik nu aan het leren ben in NLP master opleiding.. fantastisch die leer curves.. fijn om te horen dat je weer veilig bent .. tot snel hoop ik groetjes

  7. ‘De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest’….een quote die jij mij ooit hebt meegegeven. Heel fijn dat het goed met jou en Kendu gaat

    1. Ja, erg van toepassing hier. Uiteindelijk gaat alles goed en als je er op terugkijkt lijkt het al gauw minder erg.

      Echte vrees dus… Alles goed en weer een ervaring rijker! ❤️

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ontdek meer van Kendu Zeilbelevenissen

Abonneer je nu om meer te lezen en toegang te krijgen tot het volledige archief.

Lees verder