Twee is teveel

Toen ik op zoek ging naar een nieuwe Kendu, was één ding belangrijk voor me: ik wilde éérst een nieuwe boot vinden en daarna pas de huidige boot verkopen. Want als de huidige Kendu verkocht zou zijn, moet er snel een nieuwe komen om het gat op te vullen. Met als resultaat dat er dan een boot gevonden móet worden. Ik ga echter liever kijken of het juiste schip voor mij beschikbaar is zonder die druk.

En in het ideale scenario vind ik dus een nieuw schip en kan ik op hetzelfde moment het oude schip verkopen. Maar ideaal krijg je het nooit.

Uiteindelijk vind ik mijn nieuwe Kendu eerder dan verwacht. Terwijl de koop nog niet gesloten is, ga ik me daarom toch al gauw oriënteren op de verkoop van de Hallberg-Rassy 36. Ik heb wat contact met bekende jachtmakelaars in Nederland over hoe en tegen welke prijs zij mijn boot willen verkopen. De ‘hoe’ vraag gaat dan vooral over zaken als: blijft de boot op haar eigen ligplaats of gaat ze naar een verkoophaven? En in zo’n verkoophaven, ligt ze dan in het water en kan ik haar gewoon gebruiken of is het beter om de boot op de wal ‘in de etalage te zetten’? Voor mij allemaal redelijk onbekend gebied dus ik laat me er graag over informeren.

En dan nog de vraag ‘tegen welke prijs’? Die vraag heeft twee belangrijke componenten: de vraagprijs van de boot zelf én de commissie die de makelaar berekent voor de verkoop. En aan die laatste moet ik toch wel even wennen, zeg maar. Er zijn verschillen tussen de makelaars die ik spreek maar de commissie komt al gauw uit op zo’n 6-8 procent over de uiteindelijke verkoopprijs. Ik vind dat wel heel fors. En naast deze kosten worden er nog maandelijkse kosten berekend voor ligplaats of stalling. Ik twijfel of ik de boot niet beter zelf kan verkopen dan.

Toch raak ik in gesprek met een van de makelaars op basis van de pro-actieve en tegelijkertijd zeer prettige houding die hij aanneemt. Hij komt snel en op eigen initiatief de ‘oude Kendu’ bekijken en we hebben een leuk gesprek aan boord. Ook vraagt hij in dat gesprek wat ik zelf als vraagprijs in gedachten heb en dat blijkt erg overeen te komen met zijn idee. Als we daarnaast ook nog goede afspraken kunnen maken over de kosten die hij berekent voor de verkoop maak ik toch de beweging om de boot mogelijk via hem te verkopen. Maar op het moment van het gesprek heb ik nog geen nieuwe en we spreken af dat ik later een besluit neem of en wanneer ik de boot via hem in de verkoop doe. Dit speelt zich allemaal af in oktober.

In diezelfde maand komt de Hallberg-Rassy 45 op mijn pad die uiteindelijk mijn nieuwe boot zal worden. En daarmee komt alles in een stroomversnelling. Want in de laatste week van oktober wordt de koop van die boot wel heel waarschijnlijk. Dan heb ik feitelijk twee Kendu’s. En twee is teveel!

‘Ineens’ ben ik er helemaal klaar voor om de oude Kendu te koop te zetten. Ook de makelaar oefent enige druk op mij uit want het weer is aan het verslechteren. En voor goede verkoopfoto’s is het handig als we een fotosessie plannen voordat het herfstweer echt doorzet. Ik laat hem weten dat ik dat snap maar dat ik eerst nog even in mijn eigen netwerk kijk of er interesse is. Op zeilersforum.nl plaats ik een advertentie – welke meteen een bezichtiging oplevert – en ik stuur wat berichtjes uit naar mensen van wie ik denk dat ze mogelijk geïnteresseerd kunnen zijn.

Om een lang verhaal kort te maken: op vrijdag 1 november ben ik in Zweden en teken ik het koopcontract van de Hallberg-Rassy 45. En zondag 3 november vaar ik met Ingeborg en Henk op de Grevelingen met mijn oude boot. Thijs is er natuurlijk ook weer bij. En op een dag die volgens het KNMI met mist begint maar later zeer zonnig zal worden, varen en zeilen wij een rondje terwijl wij deze aspirant-kopers alles vertellen en laten zien wat Kendu zo’n mooi schip maakt. De weersverwachting ten spijt komt de zon die dag niet meer tevoorschijn, maar op het achterdek komen Henk en ik zeer snel een voor ons beiden acceptabele prijs overheen waardoor het zonnetje voor ons allebei toch een beetje schijnt. Natuurlijk moeten Ingeborg en Henk het daar ook samen nog over hebben maar het gevoel dat er een overeenkomst aankomt hangt toch wel in de lucht.

We spreken af dat zij binnen een paar dagen laten weten wat ze doen en maandagavond 4 november al beklinken wij de verkoop van de HR36 bij mij thuis. De courtage die ik bij een verkoop via de makelaar was kwijt geweest helpt natuurlijk als ‘wisselgeld’. Zo krijg ik een mooie prijs en betalen Henk en Ingeborg niet de hoofdprijs. Daarnaast maken we de afspraak dat de overdracht op 1 maart zal plaatsvinden. Ik heb in Zweden afgesproken dat ik mijn nieuwe schip uiterlijk half april ophaal en zo sluit alles mooi op elkaar aan. Op zijn minst optimaal en misschien zelfs wel ideaal!

Wanneer ik vervolgens de makelaar laat weten dat de boot al verkocht is kan ie zijn oren niet geloven. Maar hij snapt heel goed dat ik het zo heb aangepakt en feliciteert mij met de verkoop. Ik ben er erg mee in mijn nopjes dat ik dit zo heb kunnen regelen. Vanwege de snelheid maar vooral ook vanwege het door mij zo geliefde ‘onafhankelijk van derden’.

Dat ik mijn nieuwe Kendu uiteindelijk niet half april ophaal maar eind januari al in Nederland heb, hebben jullie al kunnen lezen in mijn blog Delivery. En achteraf is dat toch wel heel fijn. Want voelde die overlap in bootbezit in eerste instantie als luxe en ‘tijd genoeg’ om de nieuwe boot klaar te maken en de oude leeg, dat viel uiteindelijk toch tegen! Vooral ook omdat de boot eerst nog twee weken in Amsterdam heeft gelegen voor de nieuwe verstaging. Maar half februari heb ik de HR45 op haar ligplaats in Bruinisse en dat geeft de gelegenheid om oud en nieuw naast elkaar te leggen en de inventaris die niet bij de verkoop hoort over te hevelen van de oude naar de nieuwe Kendu.

Ik vind het wel een bijzonder plaatje, de twee schepen zo naast elkaar. Even rustig afscheid nemen van de boot waar ik tien jaar lang van genoten heb met als hoogtepunt het Rondje Noordwest-Europa dat ik in 2023 met haar maakte. En nu ligt ze daar. Gelukkig niet afgedankt maar wachtend op enthousiaste nieuwe eigenaren.

Wanneer alle spullen zorgvuldig zijn uitgezocht en een plek op het nieuwe schip, opslag, Marktplaats óf kliko hebben gevonden, komt de stap die toch wel definitief voelt: het verwijderen van de naam van het achterschip. Gewapend met föhn en – bewust – iets te lange vingernagels is dat klusje snel geklaard. Oude Kendu is niet meer, er is nu weer slechts één Kendu! Want één is meer dan genoeg!

Het is voorjaar, alle belangrijke zaken zijn geregeld. Nu is het tijd om mooie tochten te gaan maken en van Kendu te gaan genieten. Want daar is het uiteindelijk toch om te doen. En die tochten gaan wellicht weer leiden tot nieuwe blogs in de toekomst. We zullen het zien!